Vragen aan Peerke - Verhaal uit het Paviljoen [4]

Een zaterdagmiddag. Martien Stoop en zijn gezelschap lopen of rijden de Kruisweg en bezichtigen aansluitend het Peerke Donders Paviljoen. Na afloop vertelt Martien: “Ik ben yogaleraar van deze vier mensen en omdat ze een functiebeperking hebben, geef ik aangepast les bij een van hen thuis.Ik zie overeenkomsten tussen wat zij doormaken en melaatsen. Beiden ondervinden vaak onbegrip, mensen reageren onprettig. Ze zijn genoodzaakt heel veel te investeren en van hun nood een deugd te maken. Het leven daagt hen uit. Ik vind het hartverwarmend hoe solidair ze met elkaar zijn, hoe ze elkaar aanvoelen en begrijpen. Het is voor hen een hele klus om te komen tot zelfacceptatie en een liefdevolle omgang met zichzelf. Ik kan veel van ze leren.” Innerlijke vrede“Ik zie hier in het Paviljoen veel lijden maar vind niet het antwoord wat de functie van dat lijden is. Ook vraag ik me af hoe Peerke naar de mens, de melaatse mens keek. Zag hij hen als zielig, kwetsbaar, zondaars? Of als gelijken, als Godskinderen? Ook had ik Peerke graag willen vragen wat hij voor hen betekende, wat hij bijdroeg aan hun innerlijke vrede.Dit bezoek zet me aan om me nog meer te verdiepen in de kwestie waar iemand het meest mee geholpen is. De vraag ‘Wat wil je ten diepste?’ moet je stellen als je echt wilt helpen. Martien voordat hij richting horeca loopt om zich bij zijn yogavrienden te voegen: “Iedereen heeft het in zich om tot ‘verlossing’ te komen. Voor iemand die dat lukt, maak ik een diepe buiging en gaat mijn hart open. Misschien zouden niet de melaatsen op de knieën moeten voor Peerke maar hij voor hen. Uit waardering.”