maandag 15 april 2013

Fietsen naar Peerke - Verhaal uit het Paviljoen [2]


Een woensdagmiddag. Wijnand Broeders en zijn vrouw Ria fietsen van Drunen naar Peerke Donders. “Dat deze plek iets bijzonders uitstraalt, merkte ik aan de schooljeugd als ik hier in de goede week met ze kwam. Onder de indruk van de grote kruiswegbeelden, de kolossale bomen en het piepkleine huisje. Ze hadden overal oog en oor voor. Ook voor het monument van Lücker met afbeeldingen in reliëf die het leven van Peerke visualiseren.”
Wijnand denkt met plezier terug aan zijn tijd als leraar levensbeschouwing op een VMBO-school. Ieder jaar nam hij leerlingen van allerlei gezindten mee naar een moskee en naar Peerke Donders. Met z’n allen op de fiets. “In de klas vertelde ik eerst over Peerke’s eenvoudige komaf, zijn verlangen priester te worden en zijn werk voor de melaatsen. Daar kon de jeugd echt stil van worden.”
Voor Wijnand zelf is Peerke een voorbeeld. “Een mens tot veel in staat zonder er zelf beter van te worden. Je kunt je toch niet voorstellen je koffers te pakken om in een ander land vreemde mensen te gaan helpen? Om nooit meer terug te keren? Zo leven is niet iedereen gegeven. Dat noem je nou een roeping. Voor veel leerlingen was dat moeilijk te begrijpen. Ik maakte dan het kringetje kleiner en vroeg ‘wat zou je voor je moeder over hebben als ze jou nodig had?’ En ik kon ook roepen ‘hé, denk eens aan Peerke’ als zich in de klas iets voordeed.”
Wijnand voordat hij weer op de fiets stapt: “Je vraagt je weleens af ‘wat doe ik eigenlijk waar een ander wat aan heeft?’ Daarom vind ik de werken van barmhartigheid een goed onderdeel van de tentoonstelling, ze maken de wereld waarin wij leven actueel.”

Geen opmerkingen:

Een reactie posten